Odcinek szósty

Tom

Wpatrywałem się w jego twarz, która wyrażała w tej chwili smutek i nadzieję. Musiałem się jeszcze raz zastanowić. Pozbierać myśli, bo znów miałem mętlik w głowie, chociaż jeszcze niedawno byłem pewien tego, co chcę powiedzieć... Byłem pewny tego, co czuję do tego chłopaka.
- Bill - zacząłem dość niepewnie. - Wiem, że krótko się znamy. I w tym krótkim czasie dość sporo się wydarzyło między nami. Może nawet za dużo, bo obydwoje dobrze wiemy, że tego wszystkiego, tak naprawdę, nie powinno być... - przerwałem na chwilę, słysząc głośne prychnięcie chłopaka. - Ale... Nie żałuję, że tak się stało, wiesz...? - zapytałem, zerkając na niego, a widząc, że wyraz jego twarzy zmienił się - mówiłem dalej: - Wypełniłeś pustkę, która się we mnie znajdowała. Póki ciebie nie  poznałem, nie wiedziałem, że jestem taki samotny... Naprawdę świetnie się z tobą bawiłem i... chciałbym dalej się tak dobrze czuć... Teraz wiem, że mogę tak tylko przy tobie... Przez ten cały tydzień praktycznie nie jadłem, nie spałem... A najczęściej to myślałem... A wiesz o kim?
- Nie... - odezwał się cicho, niemalże szepcząc.
- O takim czarnowłosym chłopaku, który w dwa dni zawrócił mi w głowie. Niektórzy pewnie pomyśleliby, że to nierealne, niemożliwe... Sam kiedyś tak myślałem, ale teraz wiem, jak to jest zakochać się w kimś od pierwszego wejrzenia... I chcę dać temu uczuciu szansę... Dać się ponieść temu... Czasami warto zaryzykować. A wiem, że w tym wypadku warto. Musisz tylko... Teraz... - plątałem się, patrząc na niego bezradnie. - Teraz ty musisz dać mi szansę i wybaczyć... - skończyłem, nie wiedząc, co mam jeszcze powiedzieć i patrzyłem, czekając na jego ruch. Przez chwilę nie odzywał się, ale zaraz pokręcił głową, podszedł do drzwi i otworzył je.
- Wyjdź - rozkazał.
- C-co...? - zapytałem, nie dowierzając, że to powiedział.
- Wyjdź - powtórzył lodowato.
- Naprawdę tego chcesz...? - dopytywałem, mając nadzieję, że zaprzeczy i rzuci mi się w ramiona, jednak się nie odezwał. Nawet na mnie nie patrzył. - Chyba jednak się przeliczyłem... - zauważyłem gorzko. - Daj znać, jak zmienisz zdanie... - poprosiłem i miałem już wyjść, gdy poczułem nagle mocny uścisk na swoim ramieniu. Przekręciłem głowę, by spojrzeć przez swoje ramię, a gdy już to zrobiłem, nagle na swych ustach poczułem coś mokrego i miękkiego. Jego wargi złączyły się z moimi w tęsknym  pocałunku. Przyciągnąłem go do siebie jedną ręką, obejmując chłopaka w pasie, a drugą dłoń wsunąłem w jego włosy, całując go mocniej. Nasze wargi ocierały się o siebie w tym szaleńczym pocałunku, a gdy zabrakło nam już tchu, odsunęliśmy się od siebie, choć niechętnie. - Nie wyjeżdżaj... - poprosiłem jeszcze raz, patrząc w jego oczy i przykładając przy tym czoło, do czoła chłopaka. - Chcę mieć cię blisko.
- Zostanę. Tylko dla ciebie... - wyszeptał i wtulił się we mnie mocno.

Bill

Siedzieliśmy sobie razem z Tomem i oglądaliśmy tv pudło. Oczywiście byłem w niego wtulony, a dodatkowo wziąłem jeszcze jego dłoń i splotłem nasze palce ze sobą. Potrzebowałem teraz tej bliskości. Jego bliskości. Po tym całym tygodniu, w którym na niczym nie mogłem się skupić, bo myślałem o nim. A gdy Tom przyznał, że zakochał się we mnie od pierwszego wrażenia. O matko...!
Spojrzałem na mojego... ehm... na Toma z miłością w oczach i musnąłem jego miękkie usta, a on od razu odwzajemnił gest. Teraz mogłem robić to, kiedy tylko chciałem i to było cudowne! No... No znaczy jak nikt nie widział, no! Po chwili usłyszałem jakieś hałasy, które dochodziły od strony drzwi i jakby... huk walizki, która upadła na ziemię? Podniosłem się i zacząłem kierować się w tamtą stroną, a moimi śladami podążał Tom. Zobaczyłem mamę, tego jej cizia mizia oraz jakąś laskę. Boże, castorama nie ma tyle tapety w swoich zasobach, ile ona na mordzie. Zmierzyłem ją od góry do dołu wzrokiem i zmarszczyłem brwi.
- Kto to? - zapytałem nie za miło.
- Tatiana - powiedział ten fagas, choć ja się go wcale nie pytałem! Oczywiście, że przez ten tydzień się nie odzywałem do niego! I nie zamierzałem! Patrzyłem na nią z kwaśną miną. - Moja córka. Będzie od dzisiaj z nami mieszkać.

 ŻE CO PROSZĘ?! No chyba was, kurwa, pogięło! Mam mieszkać z jakąś żywą lalką barbie?! No chyba nie! Zrobiłem krok do tyłu i poczułem, że na coś się natykam. Tom...
- A to kto? - wtrąciła się w końcu łaskawie mama.
- Mój ko.. . - kochanek - Serio Bill?! Serio chcesz się tak wkopać?! Wymyśl coś...! Wymyśl coś, kurwa! - Mój kolejny nauczyciel od fizyki. Teraz nam się trochę zmieniają, bo pani Goldmann przeszła na emeryturę. - Nie wiem, czy wszystko, co mówiłem było do końca prawdą, ale ważne, że wybrnąłem z tego! - A Tom... - Kurwa mać, skup się! - A pan Tom zostaje już na stałe.

- A pan Tom czemu nas odwiedził?
- A to nie może? - odpowiedziałem znowu i dałem ręce na biodra. Lepiej się, kurwa, przyzwyczajcie do tego widoku! - A gdzie ona będzie spać? - zadałem kolejne pytanie.
- Ja mam imię.
- Tania? - zakpiłem. Niech nie myślą, że ja jestem taki miły i kochany! No... Przynajmniej nie dla wszystkich. Usłyszałem, jak Tom zachichotał, ale zaraz w sobie to stłumił.
- Tatiana! - krzyknęła, wyraźnie oburzona. Ojoj, uważaj, bo złość piękności szkodzi. A zresztą... Chuj z tym! Tobie to już nic nie zaszkodzi!
- Oj, przepraszam, ale tak mi się jakoś skojarzyło. - Kolejny chichot zza moich pleców. Oj, Tommy, Tommy.
- Bill, przestań - westchnęła mama kręcąc głową.
- Bo co?! Przez jakiegoś fagasa wyprowadzam się z domu do taty! A jeszcze on sprowadza sobie jakąś lalusie tutaj! A gdzie w tym wszystkim jestem ja?! Czy ja tutaj nie mam już nic do powiedzenia?! I, kurwa, zostaję! Nigdzie nie jadę!
- Musisz, Bill. Tatiana miała zająć twój pokój - powiedział ten cały... Paul, Sraul, czy chuj jeden wie, jak on się nazywa.
- Niech wypierdala z mojego pokoju! - wydarłem się. Teraz wszystko działo się w spowolnionym tempie. Zobaczyłem tylko, jak ręka tego kochanka mojej mamy unosi się, by mnie uderzyć, jednak zaraz została ona zatrzymana przez jakże umięśnioną rękę Toma. Ja nie wiem, gdzie on je sobie wyrobił... W sensie mięśnie. Ale robiły wrażenie. No, przynajmniej na mnie, bo ja to żadnych nie miałem. Mój nauczyciel wykrzywił jego rękę, a gdy tylko spojrzałem na Toma twarz, to aż sam zacząłem się bać.
- Jeszcze raz podniesiesz na Billa rękę, a ci ją połamię, rozumiesz?! - wysyczał przez zęby. - Jeśli tylko w jakikolwiek sposób go tkniesz. - Przygryzłem wargę, a serce mi się zatrzymało. Nie wiedziałem, że... że... No... Och... Cholerne wrażenie na mnie zrobił swym zachowaniem. - Bierz walizki, Bill - powiedział w moją stroną, już bardziej łagodnie, puszczając łapę tego bydlaka. Jednak przez jego słowa wytrzeszczyłem tylko oczy. - Ja nie żartuję. Nie będziesz tutaj mieszkać. - Zerwałem się i wziąłem tylko jedną dużą walizkę na kółkach i jedną, trochę mniejszą, na ramię. Znajdowały się w nich ubrania no i moje osobiste rzeczy, jak szczoteczka do zębów, bądź ładowarka do telefonu. Zszedłem na dół i spojrzałem na mamę. Nawet nie uroniła łzy. Nawet nic nie powiedziała temu... temu... temu czemuś! Ale z niej mama... Pokręciłem tylko głową i z torbami wyszedłem przed dom. Wychodząc za furtkę, już nie wytrzymałem. Po prostu puściły mi nerwy.  Usiadłem na walizkach i rozpłakałem się, niczym dziecko.

- Billy -  usłyszałem Toma, a gdy uniosłem głowę, zobaczyłem, że kuca przede mną.- Chcesz tam wracać? - Pokręciłem tylko głową. Chłopak pomógł mi się podnieść i wsadził mnie wręcz na tylne siedzenie samochodu, gdyż ze mnie zupełnie uleciały wszystkie siły. Moje walizki znalazły się w bagażniku, a auto zaraz ruszyło z miejsca. - Połóż się - powiedział czule, na chwilę odwracając głowę w moją stronę. Ściągnąłem buty, by nie pobrudzić mu tapicerki i położyłem się tak, jak powiedział. Skuliłem się i jedną rękę podłożyłem pod głowę. - Ja się wszystkim zajmę - dopowiedział, ale nie miałem już siły, by zapytać się co ma na myśli. Samochód po ulicach wręcz płynął, a dźwięk silnika... Po prostu odpłynąłem w krainę Morfeusza.
Tom

Po pogodzeniu się z Billem postanowiliśmy, że pooglądamy jakiś film. Jak się później okazało - była to komedia romantyczna. Siedzieliśmy wtuleni w siebie, co raz obdarzając się jakimś przelotnym, ale jakże czułymi pocałunkami. Obydwoje nawzajem cieszyliśmy się swoją obecnością. Poza tym Bill powiedział, że jednak zostaje, więc jak miałbym się z tego powodu nie cieszyć? Nagle łomot za drzwiami jego pokoju przerwał nam te cudowne chwile napawania się sobą. Chłopak wstał, podszedł do drzwi, by otworzyć je i zobaczyć co się za nimi dzieje, a ja ruszyłem w ślad za nim. Jak się później okazało, jego matka najpierw sprowadziła do domu kochanka, a on z kolei swoją córkę. Przy tym musiałem przyznać Billowi rację. Faktycznie ta cała Tatiana przypominała jedynie pustą lalę i bawiło mnie to, jak się do niej zwracał, ale zaraz tok wydarzeń nieco się zmienił. Ten idiota chciał podnieść na Billa rękę, na co nie pozwoliłem. Wściekłem się wtedy nie na żarty i zdecydowałem, że zabieram ze sobą chłopaka. I tak nie miał powodu, dla którego miałby tam zostać, skoro matka i tak podjęła decyzję za niego i już dawno go wyprowadziła z domu. Kiedy znaleźliśmy się w moim samochodzie, obiecałem mu, że wszystkim się zajmę, a nim zaopiekuję. Po chwili jazdy byliśmy już pod budynkiem, w którym znajdował się dobrze już znany Billowi, mój apartament.
- Bill, wstawaj - odezwałem się, parkując samochód na wyznaczonym dla mnie miejscu, po czym odwróciłem się w jego stronę. Wtedy zauważyłem, że młody śpi sobie w najlepsze, skulony na tylnym siedzeniu. Uśmiechnąłem się tylko do siebie na ten widok, a po chwili wysiadłem z auta i kiwnąłem na portiera, który w chwilkę potem stał już obok mnie. - Może pan mi pomóc? - zwróciłem się do niego. - Mam trochę bagażu i nie sądzę, bym dał sobie sam radę. A nie chcę kursować w tę i z powrotem dwa razy.
- Panie Kaulitz, przecież nie ma problemu! - odpowiedział wesoło, uśmiechając się do mnie miło. - Proszę tylko dać mi to, co mam zanieść i już!
- Dziękuję - powiedziałem i aż sam się uśmiechnąłem. Ten facet zawsze sprawiał, że się uśmiechałem, nawet wtedy, gdy miałem zły dzień. Zarażał pozytywną energią. Mężczyzna w odpowiedzi poklepał mnie po ramieniu, wciąż się uśmiechając, po czym przejął ode mnie walizkę Billa, którą wyciągnąłem z bagażnika, ja zaś wziąłem jego mniejszą torbę i przewiesiłem sobie przez ramię, a samego chłopaka ostrożnie podniosłem z tylnego siedzenia, chcąc go bezpiecznie przetransportować do apartamentu, nie
budząc czarnowłosego przy tym. Już po chwili stałem w windzie z Billem na ręku, a obok mnie starszy, siwiejący i jakże uprzejmy portier. Jadąc na górę - milczeliśmy. Ale nie czułem się przez to jakiś spięty, czy skrępowany. Dave - bo tak się właśnie nazywał - dobrze wiedział, że jestem milczkiem i chociaż sam był gadatliwym człowiekiem, przy mnie potrafił zamilknąć. Szanował to. Niedługo potem byliśmy już na jedenastym piętrze. Portier pomógł mi jeszcze dotrzeć do mojego mieszkanka, a po odstawieniu walizki, skłonił się i odszedł. A ja, będąc już w środku, poszedłem do swojej sypialni, by na mym wielkim łożu ułożyć wygodnie młodego, który wciąż słodko drzemał. Zdjąłem mu powoli buty, spodnie i koszulkę, żeby było mu wygodniej, po czym nakryłem jego szczupłe ciało kołdrą i wyszedłem.
***
Kiedy chłopak spał, ja zająłem się resztą. Przygotowałem wszystko, co było mi i jemu potrzebne, a miałem mu o tym opowiedzieć, jak się obudzi. A żeby jego pobudka była dość miła, to przygotowałem mu omleta z bitą śmietaną, kawałkami owoców i sosem czekoladowym. Jako, że umiałem trochę gotować, to trzeba było się popisać przed moim... chłopakiem...? W każdym razie - przez żołądek do serca - prosta droga do zdobycia. Jeszcze zrobiłem mu kawę, by mógł się bardziej dobudzić, po czym z tym wszystkim ruszyłem do mojej sypialni. Jedzenie postawiłem na szafkę nocną, która stała obok, a sam usiadłem na łóżku za chłopakiem, który leżał na boku. Czule zacząłem obcałowywać jego nagie ramię, sunąc w górę, a gdy usłyszałem jego ciche pomruki, powiedziałem:
- Wstawaj, śpiochu. Przygotowałem dla ciebie coś dobrego. A przynajmniej mam taką nadzieję! - dodałem, nie chcąc się za bardzo przechwalać, a kiedy jego oczy były wpatrzone już w moje, uśmiechnąłem się delikatnie.
- Tom... - szepnął, odwzajemniając uśmiech i kładąc dłoń na moim policzku, którą zaraz ucałowałem.
- Siadaj prosto, bo musisz coś w końcu zjeść.
- Nie jestem głodny - bąknął, zabierając nagle rękę.
- Nawet takimi pysznościami pogardzisz, które przygotowałem specjalnie dla ciebie? - zapytałem niewinnie, unosząc przy tym lewą brew i biorąc tackę z omletem na talerzu, a na ten widok Billowi pociekła aż ślinka! No dosłownie! A w jego brzuchu zaburczało groźnie. - Hę? Dalej twierdzisz, że nie jesteś głodny? - zmrużyłem oczy.
- No... Ewentualnie... Mogę zjeść - mruknął, zabierając ode mnie szybko tackę, jakby obawiał się, że zmienię zdanie i sam to zaraz zjem, po czym ułożył ją wygodnie na swych kolanach, chwycił nóż oraz widelec i zaczął wcinać łapczywie.
- A przy okazji pogadamy.
- O czym? - zerknął na mnie, połykając to, co miał w buzi.
- Rozmawiałem z twoim tatą - przyznałem.
- C-co...? - wyłapał i przestał jeść, jakby nagle mu się odechciało.
- Oj, nie martw się i wsuwaj - poprosiłem.
- Jakoś... Odechciało mi się - westchnął.
- Jak nie będziesz jeść, to nic ci nie powiem - uparłem się, ale zadziałało, bo chłopak prychnął, lecz zaraz jadł dalej. Widziałem, że mu smakuje i tylko udawał, że nie chce jeść! - No, więc zadzwonił na twój telefon, jak spałeś. Pozwoliłem sobie odebrać połączenie, by porozmawiać z nim. Powiedziałem mu, co się stało w domu twojej matki i dodałem, że jednak chcesz zostać.
- I...? - wtrącił, oblizując przy tym wargi.
- I na razie zostajesz u mnie - dokończyłem i puściłem oczko. W odpowiedzi chłopak chciał się na mnie rzucić, ale nie pozwoliłem mu na to, bo nie chciało mi się sprzątać. Dopiero gdy odstawiłem tackę z resztką jedzenia, przytuliłem go mocno do siebie. Jak na razie nie chciałem mu mówić, że wkrótce jego ojciec nas odwiedzi...

~.*.~

Witajcie.

Dzisiaj znów przemawia do Was Joll, bo muszę coś przekazać. Z tego, co widzę, to bez przerwy, pod każdym postem, jest pięć komentarzy. Może nie jest to najgorszy wynik, ale mnie niespecjalnie zadowala. Nie wiem, co o tym myśli Czaki. I naprawdę uwielbiam z Nią pisać, ale jeśli mamy to wrzucać tylko dla takiej publiczności, to nie wiem, czy to ma sens. Obserwuje nas więcej osób, niż mamy komentarzy, a przecież są jeszcze osoby, które tego nie robią, więc pewnie jest Was więcej... Tylko gdzie? Gdzie jesteście? Dlaczego my mamy dzielić się naszym opowiadaniem skoro Wy nie dzielicie się swoimi przemyśleniami? Jeśli dalej tak będzie, to już chyba wolałabym wysyłać zainteresowanym osobom odcinki na pocztę. Przynajmniej będziemy otrzymywać coś w zamian... Także... teraz wszystko zależy od Was.

Pozdrawiam,

Joll.