Odcinek ósmy

Tom

- Jaki wybuch? - zdziwiłem się, słysząc jego pytanie. - Jaka laska? - dodałem, kompletnie nie rozumiejąc o co mu chodzi.
- Krzyczałeś na mnie, zanim wysiadłem z samochodu? - zironizował.
- To twoim zdaniem był krzyk?
- Owszem. A co z tą laską? - dopytywał, patrząc na mnie z założonymi rękoma.
- Żadna laska, tylko nowa nauczycielka od biologii. Chciała się trochę... wdrążyć i zapytać, jak tam moje doświadczenia po pierwszych tygodniach pracy - wytłumaczyłem się. - Musimy tak rozmawiać? Nie możesz po ludzku wsiąść do tego auta?
- Mhm, jasne. Tłumaczy się winny - bąknął, nawet na mnie nie patrząc.
- Oj, przestań... - westchnąłem. - Przepraszam, pasuje?
- Ehe, nie potrzebuję łaski - warknął, patrząc na mnie ze złością. - Sam dojdę - dodał i ruszył przed siebie szybkim krokiem.
- Bill, przestań się wydurniać i wsiadaj - prosiłem go wciąż, jadąc powoli po jezdni obok niego.
- Lepiej idź do nowej nauczycielki od biologii, na pewno chętnie pouczy cię tego i owego - mruknął niemiło w moją stronę.
- Kurwa, przestań się zachowywać jak dziecko! - nie wytrzymałem w końcu.
- Nie przeklinaj na mnie! I nie krzycz! - rozkazał mi, sam unosząc swój głos, a gdy na mnie spojrzał, w jego oczach było widać łzy. - Daj mi spokój! - dodał zaraz, a po chwili dał nogi za pas. Chciałem za nim gonić, ale nie mogłem wjechać w dróżkę tylko dla pieszych swoim samochodem, a nie miałem gdzie się zatrzymać... Musiałem odpuścić, więc z nadzieją, że mu zaraz fochy przejdą, wróciłem do domu. Nie wiem, ile tam siedziałem, zajmując się pieskiem, który zrobił się jakiś wredny i przeglądając jutrzejszy materiał. Przez ostatnie dni szczeniak siedział cicho i wręcz myślałem, że go nie ma w domu, a teraz po prostu nie dawał mi spokoju. Ciągle chodził w tę i z powrotem i nosem trącał moje nogi. Nie rozumiałem o co mu chodzi. A godziny mijały i Billa dalej nie było. Próbowałem się czymś zająć, żeby umilić sobie czas. Ale na niczym dłużej niż pięć minut nie potrafiłem się skupić. Dzwoniłem do niego i pisałem SMS-y, ale mi nie odpowiadał... Jakby zapadł się pod ziemię. Naprawdę zacząłem się o niego martwić... Przecież obiecałem jego ojcu, że się nim zaopiekuję, a ja co...? Nawet nie wiedziałem, gdzie teraz on jest... W końcu nie wytrzymałem i urwałem się z mieszkania, wraz z psiakiem, który na widok wszelkich drzewek i trawek wręcz sikał z radości. I to dosłownie. Postanowiłem, że wybiorę się z nim na spacer, by jakoś uspokoić swe nerwy, ale przy Bobiku nie byłem w stanie. Latał od drzewa do drzewa, bo każde musiał obwąchać i obsikać, a ciągnął mnie przy tym cholernie. I nie rozumiałem, skąd taki mały szczeniaczek może brać tyle siły! W końcu jednak i on się zmęczył. Ale zamiast iść powoli, to uwalił się na samej drodze i warczał tylko, jak ciągnąłem jego smycz.
- Bobik! - jęknąłem, próbując go podnieść do pionu. - No już! - prosiłem, jednak po pięciu minutach walki z psem, dałem spokój. Podniosłem go i zacząłem wracać do domu. Przez całą drogę myślałem tylko o Billu... Nie widziałem go już dobre trzy, cztery godziny. A w dodatku jak na złość zaczęło padać. Nie, stop! Zaczęło LAĆ! - Serio?! - wrzasnąłem, kierując swe słowa w górę, jakbym zwracał się do samego Boga. Od razu przyspieszyłem kroku, nie chcąc zbytnio zmoknąć. Ale moje starania i tak poszły na marne, bo dosłownie po minucie nie została na mnie nawet sucha nitka! Jak już dochodziłem do budynku, można było wykręcać wręcz ze mnie wodę jak z gąbki. A i tak starałem się jakoś ochronić szczeniaka, by on zbyt mocno nie zmókł i nie zachorował. Jednak to stało się mniej ważne, jak zauważyłem siedzącego na murku mojego ucznia.
- Bill? - zapytałem, podchodząc do niego bardzo blisko. Kiedy mnie usłyszał, uniósł głowę, by na mnie spojrzeć.
- Przepraszam... - szepnął, spoglądając na mnie smutno. - Wiem... Nie powinienem tak reagować... Nie jesteś moją własnością... - szeptał, pociągając nosem, który był cholernie czerwony.
- Chodź, porozmawiamy w domu. Nie chcę, byś zachorował - powiedziałem dosyć czule, wyciągając w jego stronę jedną rękę, bo w drugiej trzymałem Bobika, który trząsł się już z zimna.
- Dobrze - zgodził się, chwytając mą dłoń i podnosząc się, a gdy zobaczył szczeniaka, westchnął. - Biedaczek! - zaskamlał głośno, zabierając go ode mnie. - Jesteś cały mokry! Zimno ci, prawda, mój malutki...? - rozczulał się nad nim, na co pokręciłem z niedowierzaniem głową. Sam wyglądał jak zmokła kura, a bardziej przejmował się psem, niż swoim zdrowiem, więc czym prędzej zaprowadziłem go do domu, a jak już w nim się znaleźliśmy, poleciłem:
- Rozbieraj się.
- C-co...? - zająknął się, patrząc na mnie jak na kosmitę.
- No rozbierz się, wytrzyj i ubierz w suche ubrania, bo zachorujesz.
- Aaa... A ty...? - zapytał, tuląc do siebie pieska.
- Też zaraz to zrobię, ale najpierw ty, a ja zajmę się Bobikiem - rzekłem, podchodząc do niego i zabierając mu zwierzaka. - Leć.
- D-dobrze... - pokiwał głową i poszedł do sypialni, gdzie była jego jeszcze nierozpakowana walizka. Ja za to zrzuciłem z siebie wszystko, prócz bokserek i rozwiesiłem przemoczone ubrania na suszarce, by wpierw zająć się psiakiem. Wziąłem jakiś ręcznik, by go wytrzeć, a potem ułożyłem mu jego kocyk na kanapie, położyłem go na niego i opatuliłem szczelnie. Widać było po jego mordce, że jest mu dobrze i ciepło, a po chwili nawet zasnął! Normalnie mogłem być z siebie dumny! Potem jeszcze przygotowałem sobie i Billowi ciepłą czekoladę i do mikrofalówki wrzuciłem pizze, byśmy mogli coś równie ciepłego zjeść. Czekając, aż wszystko się przygotuje, ruszyłem do sypialni, lecz zatrzymałem się przy drzwiach, w które zaraz zapukałem.
- Mogę? - spytałem.
- Jasne - usłyszałem, więc otworzyłem drzwi, wsunąłem się do pokoju i jak gdyby nigdy nic podszedłem do swojej szafy, by poszukać koszulki i dresów. Jednak wciąż na swych plecach czułem palące spojrzenie chłopaka.
- Co jest? - zapytałem, odwracając się w jego stronę.
- N-nic! - odparł szybko. Może nawet za szybko. Ale nadal patrzył się na moje prawie nagie ciało.
- Na pewno? - dopytywałem, nasuwając spodnie na tyłek.
- Mhm - potwierdził, spuszczając głowę.
- A ty jesteś już ubrany? - pytałem dalej troskliwie, a przy tym nałożyłem koszulkę.
- Jak widać - odpowiedział.
- Cieplej?
- No... Trochę - mruknął.
- A teraz? - zadałem pytanie, kiedy znalazłem się cholernie blisko niego. Tak blisko, że trzymałem go w swych ramionach, zerkając na niego nieco z góry, gdyż jednak byłem wyższy od chłopaka.
- Lepiej - przytaknął, wtulając się we mnie i układając swą głowę na mej klatce piersiowej. - O wiele lepiej...
- Chodź, bo robię coś dla nasz pysznego i ciepłego, chcesz? - zagaiłem, unosząc jego brodę swoimi palcami.
- No... No dobrze. Z tobą zjem.
- A potem zrobisz lekcje, okej?
- Och... Muszę...? - jęknął.
- Musisz - potwierdziłem, a po chwili delikatnie ucałowałem jego słodkie usta. - A w nagrodę dostaniesz więcej... - obiecałem.Bill

- A jeśli powiem, że nie mam nic zadane?  - Uniosłem brew do góry i spojrzałem na niego niepewnie.
- To zapytam, czy nie musisz się czegoś pouczyć.

Kurwa! Spryciula jedna, no! To karalne powinno być i to jakimś dobrym striptizem, no!
- A idź ty - mruknąłem tylko i kichnąłem.
- Na zdrówko. -Ucałował me czoło i razem poszliśmy do salonu. Tom chyba nie miał żadnych prac do sprawdzania, gdyż razem ze mną usiadł na kanapie, uprzednio przekładając psiaka na fotel. Mając książkę w rękach, oparłem się plecami o podłokietnik, a nogi dałem na nogi Toma, na co odpowiedział mi uśmiechem.
- Nie będzie ci przeszkadzać telewizor? - zapytał.
- No co ty! Nawet lepiej! A nie taka cisza grobowa - zaśmiałem się i otworzyłem książkę, po czym zacząłem się ładnie uczyć. Już po chwili poczułem, jak Tom zaczął delikatnie gładzić mój piszczel, co spodobało mi się i było... miłe. Kichnąłem jeszcze raz.
- Na zdrowie - mruknął i spojrzał na mnie, a ja tylko pokiwałem głową i skuliłem się, zapinając bluzę, którą miałem na sobie.
- Tom? - zapytałem, by zwrócić na siebie jego uwagę, jednak gdy spojrzałem na chłopaka okazało się, że na mnie patrzył, aczkolwiek jakoś tak dziwnie. - Masz koc? Bo tu zimno jest. - Już po chwili na swoim policzku czułem jego dłoń, a z każdą chwilą jego oczy robiły się coraz to większe. Co mu jest? Ubrudziłem się? Zerwał się, a ja tylko skuliłem się. Spokojnie! Ten koc nie jest aż taki ważny! Po chwili Tom przyszedł z czymś dziwnym i kucnął obok mnie. Odgarnął mi włosy za ucho bardzo delikatnie i chciał coś włożyć do ucha!
- Oszalałeś?! - krzyknąłem i odsunąłem się od niego.
- Nie bój się. To taki termometr. - Uśmiechnął się, a ja już się nie ruszałem i grzecznie pozwoliłem, by to coś znalazło się w mym uchu. Na szczęście nie głęboko.
- Cholera... Nie ruszaj się! - nakazał i poszedł gdzieś, a zaraz wrócił z jakąś buteleczką i łyżką. - Wypijesz to?
- Po co? Tom, co jest?
- Masz gorączkę. Musimy ją zbić - powiedział, a w jego głosie słychać było troskę. Wypij to. - Po chwili przed nosem miałem łyżkę z jakąś cieczą. Połknąłem to, a czując smak od razu się skrzywiłem. Blee! Tom podał mi szklankę, w której jak się okazało był pyszny sok, który zabił ten gorzki smak! Kochany. - Chodź się położyć. - Musnął czule me usta, wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. Pomógł rozebrać się do samych bokserek oraz koszulki i przykrył mnie kołdrą do pasa. Usiadł obok mnie i zaczął głaskać mnie po głowie... Policzku...

- Tom... Niedobrze mi - mruknąłem i spojrzałem na niego, choć obraz mi się coraz bardziej zamazywał.

- Kurwa mać! Nie zasypiaj tylko! - zaczął krzyczeć i dał ręce pod moje plecy, a po chwili siedziałem. Nagle chłopak zniknął, a gdy się pojawił poczułem na twarzy coś chłodnego. Potem na szyi...
- Nie... Weź to... - mruknąłem, kręcąc głową. - Za zimno...
- Bill, no błagam! Zaraz zadzwonię po pogotowie!

Czemu on panikował...? Jednak to coś, jak się okazało - zimny ręcznik - pomogło, bo po chwili zmęczenie przeszło. A przynajmniej nie było aż tak silne jak wcześniej. Znowu miałem mierzoną temperaturę, która podobno ani nie spadła, ani nie wzrosła. Może ten lek musi mieć czas, by zacząć działać...?
- Już mi lepiej. - Uśmiechnąłem się do niego słabo.
- Dobrze, kochanie. - Ucałował me czoło i sięgnął po komórkę. Wykręcił jakiś numer i przyłożył urządzenie do ucha.
- Dzień dobry. Z tej strony Tom Kaulitz. Ja chciałem poinformować, że jutro nie będzie mnie w szkole. I przez najbliższy tydzień. Powód? Och... Wolałbym się nie tłumaczyć... To jednak sprawy osobiste... Muszę wyjechać i nie wiem, kiedy wrócę. Przepraszam, że to tak nagle, ale sam nie wiedziałem i jestem wstrząśnięty tym co się stało... Gdyby nie było takiej sytuacji, to bym został... Ale... Och... Niestety... Umarła mi... mi... babcia... I... Ja muszę pojechać do Anglii na jakiś czas... - Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. - Dziękuję... Tak... Tak... Mam nadzieję... Do widzenia. - Tom wrócił do mnie i zaczął gładzić mój brzuch delikatnie.
- Zostaję z tobą. Będę się tobą opiekował. Wszystko będzie dobrze - wyszeptał tuż przy moim uchu, a ja aż przygryzłem wargę.
- T... Tom...?
- Tak, skarbie?
- Dziękuję... - wyszeptałem, po czym musnąłem jego wargi, co od razu odwzajemnił. Po chwili usłyszałem piszczenie, a już po chwili na sobie miałem psiaka! - No co słodziaczku? Taki słodki jesteś. Jak się spało? A powiedz mi, jak ty się w ogóle nazywasz! Bo ja do tej pory nie poznałem twego imienia!
- Bobik - powiedział Tom, a ja zaśmiałem się i pokręciłem głową.
- W takim razie witaj, Bobiku. Jestem Bill! - Podałem mu rękę i delikatnie ścisnąłem jego łapkę, na co mały szczeknął. - Ohoho! Ale ty wygadany jesteś! - Wyszczerzyłem się.
- Chyba wyczuwa, gdy cię nie ma i coś jest z tobą źle, wiesz? Bo kręci się wtedy jak nie wiem!

Zerknąłem na Toma i zmarszczyłem brwi.
- Naprawdę?! Ojoj! Mój malutki cukiereczek! - Dałem szczeniakowi całusa w zimny nosek i mógłbym przyrzec, że się uśmiechnął!
- Ekhem!
- A tyy -spojrzałem na Toma - jesteś moim skarbem - powiedziałem cholernie poważnie i pokiwałem głową, a na potwierdzenie musnąłem jego wargi. Po chwili z Bobikiem na brzuchu i w ramionach Toma - zasnąłem.

Ja pieprze...! Kto tak rano dzwoni?! Otworzyłem jedno oko i musiała minąć spora chwila, zanim mój mózg się obudził i doszło do mnie, co w ogóle się dzieje. Okazało się, że dzwoni Toma telefon. Spojrzałem na owego osobnika, który usiadł i odebrał komórkę.
- Tak? - zapytał zaspanym głosem. - Och... Witaj... No tak... Nie... No co ty... Nic się nie stało... Nie...! Ach... Rozumiem... Nie, nie... Wiesz... W sumie, to nie za bardzo mogę... Teraz jestem zajęty osobistymi sprawami... No tak, tak... Dam znać... No... Ty też się trzymaj... Tak... No... No... Jasne...! Jak najbardziej... To pa - powiedział, po czym rozłączył się i położył z powrotem.
- Kto dzwonił?
- Ta dziewczyna ze schroniska - odpowiedział, jakby oznajmiał, że dzisiaj jest wtorek!
- Po co?! - Zacisnąłem dłonie w pięści. Ten lek coś w sobie miał, bo może nie czułem się za dobrze, ale na pewno lepiej, niż wieczorem.
- Chciała się spotkać. - Wzruszył ramionami.
- Aha! No to super! - Odsunąłem się od niego, uważając na Bobika, który leżał niedaleko mnie. - No czemu do niej nie lecisz?!
- Znowu zaczynasz? - Spojrzał na mnie chłodno, a ja tylko prychnąłem.
- Jasne! Najpierw jakaś nowa baba od biologii, która, kurwa, chce cię anatomii uczyć i jak stosować antykoncepcje w praktyce, a teraz ona! - krzyknąłem i aż usiadłem.
- Mogę robić co chcę! W końcu my nie jesteśmy razem!

 Przygryzłem wargę, a do oczy naszły mi łzy. Ja za dużo płaczę... Ja za dużo płaczę... Zerwałem się i zacząłem szybko ubierać. Może oficjalnie nie, ale, kurwa... Naprawdę myślałem, że to wszystko coś dla niego znaczyło...
- Jasne! No już! Idź! Kurwa, idź do nich i przeleć je! No czemu, do kurwy nędzy, tu stoisz?!
- Ach tak?! A co, chcesz tego?!

Pokręciłem głową, nie mogąc uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Skierowałem się do drzwi, jednak Tom zaraz chwycił mnie i przytulił mocno do siebie.
- Puść mnie! Już! - krzyczałem i szarpałem się, jednak on tylko mówił czułe słówka, próbując mnie uspokoić i trzymał mocno w swoich objęciach, próbując chyba jeszcze mnie głaskać po plecach. - Ja nie chcę tu być, Tom! - Kiedy to powiedziałem, cały zesztywniał. - Ja nie chcę tu być... - powtórzyłem szeptem. - I nie chcę czuć do ciebie tego, co czuję... Nie chcę być zazdrosny o każdą laskę... Lub faceta... Nie chcę czuć zazdrości... Ani nie chcę cię ograniczać... To chyba nie ma sensu.. - wyszeptałem i spojrzałem na niego przepełnionymi bólem oczyma. Nie wierzyłem, że to powiedziałem...

Tom

Nie wiedziałem, jak mam zareagować na jego słowa. Trzymałem go wciąż, cały zesztywniały, jednak powoli zacząłem się rozluźniać.
- To co mam zrobić, byś mi zaufał? - zapytałem, puszczając go. Jednak ku memu zdziwieniu nie uciekł, tylko odwrócił się w moją stronę, by na mnie spojrzeć.
- Nie wiem... - wyszeptał, spuszczając po tym głowę.
- Ech... - westchnąłem tylko. Naprawdę go czasami nie rozumiałem. Fajny był z niego chłopak i miło mi się z nim spędzało czas, ale czasami wręcz nie rozumiałem tych jego wybuchów złości i zazdrości. Po pierwsze, to nie byliśmy razem, a nawet gdybyśmy byli ze sobą, to po co być aż takim zazdrosnym, skoro nie ma o co?! Po drugie, mówiłem mu, że niczego nie mogę mu obiecać, a w dodatku byłem jego nauczycielem, który nawet nie powinien spać ze swoim uczniem w jednym łóżku! Jeszcze obiecałem jemu ojcu, że się nim zajmę! Boże... - pomyślałem. - Co ja mam zrobić...? - Powiedz mi, bo ja już nie wiem... Chcesz wrócić do swojej mamy? Wyjechać stąd do ojca? Powiedz...
- Nie wiem... - powtórzył, zagryzając wargę. - Chciałbym być tutaj z tobą... - dodał szeptem.
- Ale dobrze wiesz, że tak nie może być. Prosiłem cię, byś dał mi czas. Wiesz, że coś do ciebie czuję, ale... Musisz zrozumieć, że mam pewne obawy. Jestem twoim nauczycielem, a ty jeszcze się tak zachowujesz...
- Jak? - zapytał, spoglądając w końcu na mnie.
- No właśnie tak! Nie możesz być o wszystko i wszystkich zazdrosny, bo to tylko na gorsze tobie wyjdzie, rozumiesz? Chyba, że właśnie o to ci chodzi.
- O to, czyli o co? - patrzył na mnie uważnie.
- O to, że chcesz mnie do siebie w ten sposób zniechęcić - odparłem, a on tylko wybałuszył oczy.
- Co ty gadasz?! - wrzasnął. - Gdyby mi nie zależało na znajomości z tobą, to dałbym sobie już dawno spokój! - bronił się.
- To ustalmy coś sobie. Masz nie być taki zazdrosny i widzieć w każdej dziewczynie, czy facecie moich kochanków i... I po prostu musisz dać mi czas. Dobrze? Mogę cię o to prosić?
- Jasne... - mruknął, nie patrząc na mnie. Miałem ogromną nadzieję, że zrozumie i się uspokoi.
- Chodź tu - poprosiłem, pokazując mu swoje kolana, na które po chwili usiadł z nietęgą miną. - Mówiłem ci, że mnie do ciebie ciągnie i zależy mi na tobie. Po prostu... - przerwałem, zamyślając się na chwilę. - Zaufaj mi, okej? - W odpowiedzi chłopak jedynie pokiwał głową na "tak". - Mogę na ciebie liczyć?
- Postaram się - powiedział w końcu.
- Grzeczny chłopczyk. - Uśmiechnąłem się do niego, po czym musnąłem czule usta, na co chętnie odpowiedział mi tym samym. - A teraz wskakuj do łóżka, bo jesteś chory.
- A ty...? - zerknął na mnie, schodząc z moich kolan i wślizgując się pod kołdrę. Patrzył na mnie tak, jakby chciał mi przez to powiedzieć: "No nie daj się prosić, zostań ze mną!".
- No... No... - myślałem. - No ostatecznie mogę jeszcze z tobą trochę pospać!
- Dzięki! - ucieszył się i zaraz wtulił we mnie mocno, kiedy położyłem się obok niego, a już po chwili spał słodko.