Sezon II: Odcinek piąty

Bill

- Wiem! – krzyknąłem i wsunąłem palce w swe włosy, zaciskając je na nich. – Ale jak ty to sobie wyobrażasz, co?! Jak pojawi się dziecko, to będzie najważniejsze, a ja pójdę w odstawkę. Będziesz spędzać całe dnie z nim i z Lilith… Pewnie te wasze całe uczucie odżyje i tak dalej… - Wzruszyłem ramionami, a ostatnie słowa mówiłem szeptem.

Nie wyobrażałem sobie tego…

- Ale Bill… - wtrąciła się dziewczyna, zwracając na siebie moją uwagę. – Ja mam męża, rozumiesz? I myślisz, że gdy się dowie, że go zdradziłam i na dodatek zaszłam z tym facetem w ciążę, to go polubi? Wątpię. Poza tym małe dzieci większość czasu spędzają u matki. W końcu to ona je karmi i tak dalej.
- Nigdy cię nie odstawię na dalszy plan – wyszeptał Tom, na co westchnąłem ponownie i przysiadłem na jednym z krzesełek. I tak sobie tego nie wyobrażałem.
- Nie wiem… Na pewno nie wrócę tak szybko do ciebie – zagroziłem palcem. – I będziesz musiał się o wiele bardziej starać i mi udowadniać!
- Tak jest!
Chłopak się zaśmiał i wyciągnął w moją stronę rękę. Złapałem ją, a zaraz przysiadłem na skraju łóżka. Pochyliłem się bardzo powoli i musnąłem delikatnie jego usta, na co maszyna znów zaczęła piszczeć. Odskoczyłem od Toma i patrzyłem na niego z szeroko otwartymi oczyma.
- Wszystko w porządku? – zapytałem, a zaraz do sali wbiegł lekarz.
- Co się dzieje?! – Podszedł do maszyny i zaczął sprawdzać wydruk. – Pana rytm serca przyśpieszył gwałtownie.
- To przez emocje – wydukał Tom i zarumienił się, na co doktor uniósł brew i po zadaniu kilku pytań, wyszedł.



Po półtora tygodnia Tom mógł w końcu wyjść ze szpitala. Dostał dokładne wskazówki, co ma robić, by wyjść z anemii, a ja obiecałem, że będę go pilnować. W sumie, to chłopak czuł się już bardzo dobrze i nawet na takiego według mnie wyglądał. Gdy wracaliśmy do domu, można było poczuć święta. Ludzie biegali z torbami, inni z choinkami, a dookoła porozwieszane były lampki, które dodawały temu wszystkiego tylko jeszcze więcej uroku. Na ulicy można było nawet spotkać Mikołaja, który rozdawał cukierki!
- Co ze świętami…? – zapytał Tom, gdy siedzieliśmy na kanapie w naszym mieszkaniu z kubkami gorącej czekolady w dłoniach.
- Do taty pojadę, bo z mamą nie chcę mieć nic wspólnego. – Wzruszyłem ramionami.
- Myślałem, że razem je spędzimy – wyszeptał i spuścił głowę, a ja zerknąłem na niego zaskoczony.
- Naprawdę chcesz…?
- Jasne. – Pokiwał głową na potwierdzenie, a ja wypuściłem głośno powietrze z płuc.
- To może… Zaprosimy twoich rodziców… I mojego tatę z Carol? – zapytałem, na co chłopak wyszczerzył się.
- To będą najlepsze święta!
Wziął łyk czekolady, a gdy odstawił kubek, zacząłem się śmiać, widząc jakie pod jego nosem powstały brązowe wąsy. Jednak zaraz nie było mi tak do śmiechu, bo stwierdziłem, że… nie mam dla Toma prezentu! A nawet pomysłu na niego…! Muszę koniecznie coś wymyślić!

Tom

Chociaż w szpitalu byłem półtora tygodnia, to zdawało mi się, że jestem tam już pół roku. Czas cholernie mi się tam ciągnął. I gdy nie było przy mnie Billa, czy też Lilith, to rozmyślałem sobie o wszystkim, co wydarzyło się w ostatnim czasie. Nikt oprócz nich mnie nie odwiedzał, bo nikt nic nie wiedział. Nie chciałem niepokoić rodziców, ani przyjaciół. Wtedy ani na chwilę nie zostałbym sam. I nie miałbym czasu, by myśleć o tym, co mogę dać Billowi na Gwiazdkę. W zasadzie, to miałem pewien pomysł, ale bałem się, że nie będzie chciał tego przyjąć... Ale... Wiedziałem, że warto będzie zaryzykować. W dodatku postanowiliśmy zrobić te święta w gronie najbliższych, więc było do kupienia dwa razy tyle prezentów.

- Co powiesz, by iść jutro i zrobić zakupy świąteczne? - zapytałem nagle, gdy siedzieliśmy i opijaliśmy się gorącą czekoladą.

- O taaak! Uwielbiam to! - odparł, szczerząc się.

Wiedziałem, że spodoba mu się ten pomysł.

- To ja teraz pójdę się umyć i położę się spać, bo jestem zmęczony, a trzeba będzie wcześnie wstać – mruknąłem, podnosząc się ze swego miejsca.

- Dobrze – powiedział tylko, jakby nagle posmutniał.

- Zaraz przyjdę – rzekłem i na odchodnym musnąłem czule jego wargi, po czym zniknąłem za drzwiami łazienki. Kiedy się umyłem i ubrałem w same bokserki, to wyszedłem z łazienki i skierowałem się do salonu, gdyż stamtąd wydobywały się dźwięki, pochodzące od telewizora. Zaszedłem Billa od tyłu i zasłoniłem mu oczy, pochylając się nad jego uchem, by wyszeptać w nie: - Zgadnij kto to.

- Bobik? - zapytał głupio i widziałem, jak się szczerzy. Po chwili położył swoje dłonie na moje, by zabrać je ze swych oczu. - O, to jednak mój Tommy – zamruczał i pociągnął mnie tak, że przeleciałem przez oparcie i wylądowałem na kanapie, a ma głowa znalazła się na nogach chłopaka, który zaraz skradł mi krótki, ale słodki pocałunek.

- Idziesz się myć? - zapytałem po jakimś czasie, gdy czarnowłosy zaczął przeczesywać moje włosy swymi szczupłymi i długimi palcami.

- Myłem się z rana, jak spałeś, a że dzisiaj nigdzie nie wychodziliśmy, to nie czuje się jakoś specjalnie brudny – odparł, nie patrząc na moją twarz i wzruszył ramionami.

- A jesteś zmęczony? - zadałem kolejne pytanie, przyglądając mu się uważnie.

- Nie wiem, może trochę – ponownie wzruszył ramionami. Wciąż na mnie nie patrzył.

- Co jest? - spytałem.

- Nic, Tom – burknął, po czym wstał ostrożnie. - Dobranoc – dodał, a zaraz zniknął w swoim pokoju.

Niby znowu mieszkaliśmy razem, ale chłopak wolał spać z psem, niż ze mną... Westchnąłem cicho, podniosłem się z kanapy, wyłączyłem telewizor i poszedłem do swej sypialni. Położyłem się do łóżka i znów zacząłem walkę ze snem. Było tak każdej nocy, gdy przy mnie nie było Billa. I nim zawsze udawało mi się zasnąć, mijało pół nocy... Lecz tym razem było inaczej. Próbowałem zasnąć i kiedy już prawie mi się udało, nagle usłyszałem, że drzwi od mojego pokoju otworzyły się, że aż podskoczyłem wystraszony na łóżku.

- Tom, śpisz...? - usłyszałem słaby głos Billa.

- Nie, co się stało? - zapytałem, spoglądając w jego stronę. Widziałem, jak się trząsł.

- Boję się... - powiedział niepewnie, wchodząc coraz głębiej.

- Czego się boisz...?

- Przyśnił mi się koszmar... - wytłumaczył. - Mogę... Mogę spać z tobą...? - spytał po chwili.

- Jasne! - odparłem szybko i zrobiłem mu miejsca, a on od razu wskoczył do mojego łóżka i wtulił się we mnie.

- Dziękuję, Tom – wyszeptał cicho.

- Nie ma za co, malutki – mruknąłem i musnąłem jego czółko.

Przez chwilę trzymałem go w ramionach, słuchając jego oddechu, a gdy stał się równy i miarowy, sam zaraz zasnąłem. Cudownie było znów trzymać go w swych ramionach...

Bill

Obudziłem się w środku nocy, zalany potem. Zerknąłem na Bobika, który spał obok. Skuliłem się i przytuliłem psinę mocno do siebie. Tom z Lilith… Nie wiedziałem już co jest snem, a co rzeczywistością. Nie mogłem spać… Przerażała mnie myśl, że Tom mógłby z nią być teraz tam w sypialni. Wstałem, poszedłem do niego i na szczęście wszystko okazało się głupim koszmarem. Dopiero w chłopaka ramionach mogłem spokojnie zasnąć.

- Billy? Wstawaj – ktoś zaczął szeptać mi do ucha, a ja tylko obróciłem się na drugi bok i naciągnąłem na siebie mocniej kołdrę. – Nie chcesz iść na zakupy?
Te ostatnie słowo sprawiło, że otworzyłem oczy i usiadłem.
- Idziemy na zakuupyy? – zapytałem przeciągle i wyszczerzyłem się. Od razu się poderwałem i pobiegłem do łazienki wziąć szybki prysznic i ogarnąć się. Potem się ubrałem i byłem gotowy. - A ty zostajesz w domku i poczekasz na mnie – powiedziałem do Bobika, nachylając się nad nim. Podrapałem go za uszkiem i dałem buziaka w głowę.
- Chyba na nas – wtrącił Tom, na co prychnąłem, a Bobik zaszczekał i zamerdał ogonem.
- Niech wam będzie… - uśmiechnąłem się do chłopaka i wyszliśmy z domu.



Gdy znaleźliście się już w centrum handlowym, to czułem się jak ryba w wodzie. Skakałem i wszędzie wręcz biegłem, zamiast iść i tylko poganiałem Toma, który zostawał w tyle ciągle.
- No chooodź! – krzyknąłem i czekałem na niego, tupiąc nogą.
- Jesteś gorszy na zakupach od baby – zaśmiał się i pokręcił głową, a ja zrobiłem się cały czerwone.
- Zaraz sam je będziesz robić! – zagroziłem mu palcem, na co chłopak skradł mi buziaka, czym mnie udobruchał.
Byliśmy wszędzie! Zwiedziliśmy całe centrum handlowe, a przynajmniej miałem takie wrażenie. Każdy sklep, który dało się odwiedzić, to odwiedziliśmy. Mieliśmy tyle toreb, bo oczywiście ja nie mogłem się powstrzymać i niektóre rzeczy musiałem mieć. No po prostu musiałem! Np. sweter, który w środku był mega mięciutki, a na z przodu miał wyszyte gwiazdki. Albo te wszystkie ozdoby świąteczne…! Kochałem je, naprawdę! Tom tylko przyglądał mi się i uśmiechał, kręcąc głową z niedowierzaniem, podczas gdy ja zatapiałem się coraz bardziej w tym szaleństwie. Nawet kupiliśmy te całe jedzenie na święta! Wspominałem, że Tom co chwilę musiał chodzić do samochodu i zanosić te wszystkie torby? Nie? Cholera…
- I co, kochanie? Przyszliśmy tu po prezenty, a mamy wszystko inne, prócz nich – powiedział Tom, który wyglądał już trochę na zmęczonego.
No co ty! Ejj, nie udawaj!
- Spokojnie! Chodź! – Pociągnąłem Toma do jakiegoś drogiego sklepu z biżuterią i zacząłem oglądać bardzo dokładnie wszystkie gablotki, a Tom chodził za mną z rękoma w kieszeni.
- Myślisz, że powinniśmy kupić im to samo? – zapytałem chłopaka, a on zamyślił się.
- Nie wiem… To byłoby sprawiedliwe, ale myślę, że nie powinniśmy tak robić. Każda kobieta chce mieć coś wyjątkowego tylko dla siebie.
No tak. Też prawda. Przygryzłem wargę i zamyśliłem się. W końcu po bardzo długim przeglądaniu, szukaniu i doradzaniu się miłej pani dla Toma mamy wybraliśmy naszyjnik z pereł, a dla Carol broszkę z jakimś kamieniem. Szafir? Nie wiedziałem, ale bardzo mi się podobał. Kiedy ostatnio u nich byłem, zauważyłem, że kobieta bardzo je lubi. Przypina do swetrów, szalów. Więc myślę, że to dobry wybór.
- No… Zostali jeszcze tatusiowie – wyszczerzyłem się, ale zauważyłem, że Tom ma już dla nich pomysł. I owszem, miał i to bardzo dobry. Każdy z naszych tatusiów dostanie porządną whisky. Ale to nie koniec! Pani, która sprzedawała nam je, tak je ozdobiła, że butelka była jakby w białej koszuli i to z krawatem. Cudownie to wyglądało!
- Widzisz Tom, jakie zakupy potrafią być przyjemne? – zapytałem, gdy wracaliśmy już do domu, a chłopak uniósł brew i spojrzał na mnie, jak na jakiegoś idiotę.
- Chyba dla ciebie.
Zaśmiałem się tylko i wzruszyłem ramionami.
- Ojj i to jak!
Kiedy wróciliśmy do domu, było już ciemno. No ale w końcu była zimna, więc… Już popołudniu robiło się czarno. Przeniesienie tych wszystkich toreb do domu zajęło nam trochę czasu, a Bobik powitał nas bardzo radośnie. Widać było, że się stęsknił. W końcu nie było nas od rana.

- Zobacz, co dla ciebie mam! – Usiadłem na podłodze i zacząłem przeszukiwać wszystkie torby, aż w końcu wyjąłem dla niego kość, która miała sprawić, że Bobik będzie mieć lśniące, zdrowe ząbki. – Smacznego, maluchu! – rzuciłem mu ją, na co pies się zerwał i zaczął gryźć kość i bawić się nią.